EURO 2012 FINAL

      

      По 30 одлични натпревари, по 20 дена фудбалска авантура низ Полска и Украина, финалето на ЕУРО 2012 ќе го одиграат Италија и Шпанија. Оценката на најголемиот број на фанови низ светот е дека финалистите се по мерка, ја заслужија борбата за тронот. И ние во нив, горди на успехот на аѕурите, среќни поради можноста по вторпат, во живо да бидеме сведоци на крунисувањето на омилената репрезентација како првак. Двете екипи размислуваат позитивно, шампионски, ама и претпазливо со огромна почит кон противникот. И не смее да не биде така. Од една страна актуелен светски и европски шампион, апсолутно најдобрата репрезентација според индивидуалците кои ја сочинуваат. Шпанците бркаат историја, нешто што никој никогаш не го направил. Три последователни големи трофеи, колку тоа доминантно звучи! Екипа што покажа дека не мора да плени со игра за да добива важни натпревари и што знае својата играчка беспрекорност да ја сведе на чиста едноставност. Тоа е дури и екипата што покажа дека може да игра без напаѓач :) И пак се тука, во финале. Ама спроти себе, одново Италија. Двојно чувство ме обзема кога размислувам за патот до финалето. Среќен сум за успехот, за момците и Prandelli и затоа што знаев дека можат дотука и еден чекор понатаму. Но се сеќавам и на критиките, зборувајќи за италијанската репрезентација повеќе околу нефудбалски теми, отколку за тоа за што се во Полска. Верувајте, сеќавајќи се на таа вербална тортура уште пред првенството, најгласна после поразот од Русија во припремите и после ремито со Хрватска, сега не знам што осеќам повеќе, гордост или нервоза. Дали да им кажам гласно, во лице дека ова е истата таа Италија или тивко да се гордеам со успехот кој го доживувам како свој.

      Споредувајќи ги двете репрезентации и игрите на првенството, многу фанови ќе забележат дека две поголеми изненадувања. Италија напаѓа и не игра дефанзивно и Шпанија не е онолку доминантна како што сме навикнале да ја гледаме. И двата тима имаа страв од голем неуспех уште во групата. До последната минута од третото коло, не се знаеше дали фаворитите од Ц групата ќе минат понатаму. Иако Шпанија мина како прва, со седум бода, во дуел каде сама одлучуваше за својата судбина, го одигра најбледиот натпревар кој лесно можеше да има многу поразличен исход. Италија пак, типично за неа, се провлекуваше во последното коло и тоа, како и најчесто, зависеше од други. Можеби единствената работа за која ги мразам е тоа бавно влегување во ритам. Ништо, во последниве година дена, не ми предизвикало таков стрес како мечот со Ирска. Во четвртфиналињата и двете репки доминантни, но со различен исход на резултатот. Шпанија наиде на неочекувано анемичната Франција, а Италија пројде дури на пенали, иако веројатно и Paul Gascoigne би признал дека Италија беше апсолутно подобра таа вечер. Полуфиналето пак, различна приказна. Сега Шпанија врви на пенали, но не е доминантна. Напротив, Португалија има повеќе чисти шанси, ама решаваат шутирачки поспремните штопери на Фуријата и Панчев одново се осеќа глупаво :) Ден потоа, најдоброто што може да го понуди squadra azzurra. Изгазен најголемиот фаворит, најнадежната екипа на ЕУРО, составот со најдобрите резултати кој не знаеше ништо освен победа цели 15 меча од натпреварувачки карактер. Го спуштија на земја за мене, најпреценетиот и најарогантниот тренер, ги вратија во мода критичарите на германскиот национален состав, ама најбитно, се вратија тие сами во кремот на европскиот репрезентативен фудбал. И сега одново слушаме за големината на “La nostra nazionale”. А тек што ќе се зборува од вечерва... :)

        Италија и Шпанија го немаат оној фудбалски ривалитет познат за некои други европски земји. Впрочем, Шпанија ретко и кратко се појавувала меѓу најдобрите низ историјата. Само седум меѓусебни дуели на големи натпреварувања. Од нив, 4 победи за Италија, 2 нерешени заедно со последната од пред дваесетина дена и еден пораз на минатото ЕП. Но вечер тоа ништо нема да им значи на Del Bosque и Prandelli, бидејќи и двајцата ќе играат за својата историја, за своето прво европско злато. Не е така и кај играчите. Најголем дел од нив знаат што значи да се биде светски или европски шампион и како се стигнува дотаму. Стигнаа и сега на чекор од нова голема радост. Ќе има славење вечерва и ќе биде големо. Ќе го нема Materazzi на теренот во Киев, ама затоа капата што му ја стави не пехарот од 2006тата му ја предал на Chiellini, за и тој да го стори истото. Ќе го нема ни Canna, ама Gigi е доволно заслужен да го крене, овојпат сребрениот трофеј. А и Prandelli не е пушач, ама не би му сметал вкусот на успехот на пурата на Lippi. Circo Massimo е спремен за повторно да ги пречека шампионите! И ние сме!!

FORZA ITALIA!!! FORZA AZZURRI!!!