MILAN vs. THE MILAN WANNABES!!!

     Овој пост ќе го посветам на старите добри времиња и новите, уште подобри што доаѓаат. Во овој пост нема да прочитате директна навреда за противникот, нема да прочитате погрдни зборови (ептен ќе се трудам да ги одбегнам), нема да осетите напнатост кај мене, ниту страв, а богами ниту преголема возбуда. Не дека помалку ми е интересно дербито сега отколку порано, напротив, секогаш ќе очекувам подобрување на оној 6-0 резулатат. Работата е тоа што сега и слично како пред 5-6 години: не зборуваме дали ќе ги победиме, туку со кој резултат. Возбудата пред натпревар е неминовно помала. Тука не се работи за поголем или помал фан, за поинакво доживување, туку едноставно за величината на предизвикот. Кога клубот беше на колена, а утрешниот противник немаше конкуренција, сакавме да докажеме дека местото не ни е таму, дека тоа што е било само инцидентно. Од другата страна пак, го живееја "the time of thier lifeѕ", што само по себе носеше еуфорија, бескрајни иритации и помалку или повеќе непријатна миризба. Сега сето тоа помина и е зад нас. Ама жалосно е што истото тоа не е и зад нив. Тие 4-5 сезони, на сино-црн фан секогаш ќе му бидат пред очи. Разбирливо е после таквиот пост, ова да им потрае. Чувствувам жал за нив додека го пишувам ова...

     Дерби натпревари се играат насекаде, но денес, некои од нив едноставно се повеќе традиција отколку вистинско дерби. Вардар - Пелистер, Partizan - Crvena Zvezda, Dinamo - Hajduk секогаш ќе бидат дербиа, Boca - River исто така, ама ако играат утре, сите веќе го знаат победникот. Така е и со Derby della Madonnina во последно време. Противникот е ривал, само затоа што го дели стадионот со нас. Ќе сакав да нашишам и градот во претходната реченица, ама отсекогаш сум имал проблем со тоа кога треба да ги најавам како другата страна на Milano. Не ми оди некако фразата "сино-црната половина на градот"... Знам дека не е половина, тоа сигурно го знам. Можеби ова би поминало: "сино-црно петтина на Milano"... Што мислите?

     И додека нивните играчи сонуваат за гол против големиот Milan, нашите момци зборуваат за победа. Со пофални зборови за противникот, со најава на уште едно убаво дерби, културно ги одбиваат оние од другата страна што бараат да си ги мериме. Свесни сме за нашата сила, за нашата положба, свесни сме дека ги гледаме од горе, а и за тоа дека провокациите се својствени за предизвикувачите. Е сега, колку еден таков клуб може да биде предизвикувач на Milan и незнам баш. Со пет добри натпревари одиграни во низа не се станува шампион. Ние го знаеме тоа од деновите кога клубот не можеше да одигра добро еден цел месец и кога си дававме лажна надеж дека можеме до Скудето. Видовме лани како треба за да се биде шампион. Го гледаме тоа и годинава. Може ли некој да рече дека го гледаме тоа и кај противниците? Дури сега, после Нова година слушнавме дека и ним амбицијата им била домашна титула. И како да не се насмееш на тоа?

     Годинава ривалството меѓу клубовите од борба за титула, се префрли во борба за потпис на еден играч. Тоа веројатно им дава сатисфакција и чувство дека ние како навивачи, одвреме-навреме им го споменуваме клубот. Тоа ривалство со сигурност утре ќе се префрли и на теренот. Самата појава на Ibrahimovic значи кревање на страстите. Кореографијата на навивачите е фактор плус. Се на се, за мене како навивач на Milan, мечот утревечер и вистинско уживање! Го сакам периодот кога го чекам дербито, уште повеќе кога после тоа се сеќавам на него. Сакам за го гледам противникот понижен, на колена, а Moratti пребледен. Сакам да ги гледам нашите момци пресреќни, славејќи со полн стадион и уште милиони пред ТВ-ата. Чест ми е што сум навивач и дел од прикзната наречена MILAN. Нека уште еднаш градот биде обоен црвено-црно!

Традиционално, пред секое дерби:

Come sempre a inizio stagione
interista fai lo spaccone...

FORZA GRANDE MILAN!!!